کتاب پدران و پدری

بخشی از مقدمه‌ی کتاب پدران و پدری:

“پدران، سیاستگذاران برنامه ریزان و کودکان”

-بیش از ۹۰ درصد نمایندگان مجلس کشور ما را مردان تشکیل می‌دهند.
-تمام وزرای کابینه ما مرد هستند.
-۹۸ درصد مدیران ارشد کشور ما را مردان تشکیل می‌دهند.
-۹۹ درصد قضات قوه قضاییه از مردان هستند
بخش بزرگی از تاجران، بازرگانان، رئیسان، شرکت‌های عظیم تولیدی تجاری از گروه مردان هستند.
چه خوشمان بیاید چه نیاید این آمارها واقعیتی است که باید به آن اعتراف کرد واقعی‌تر این است که بخش بزرگی از تصمیم‌گیرندگان جامعه را مردان تشکیل می‌دهند فراموش نکنیم، مشکل مهم تنها حضور مردان و یا عدم حضور آنان نیست، آنچه مهم است نگاه یک جانبه مردانه‌ای است که این گروه از مسئولین می‌توانند به برنامه‌های مراقبت از کودکان داشته باشند.
مردانی که در پست‌های کلیدی جامعه نقشی دارند به واسطه گرفتاری و مشغله‌ی کاری در جریان روند رشد کودک خود نیستند.
همه‌ی این مردان کودکانشان را دلیل گرفتاری و مشغله بیش از حد خود می‌دانند و این موضوع سبب شده است که آنها از مسائل و مشکلات کودکان خود بی‌خبر باشند و ندانند که چه عواملی بر رشد بهینه کودکان مناسب است.

طبیعی‌ست زمانی که مسئولین و برنامه ریزان غافل از کودکان به مرحله برنامه‌ریزی تصمیم‌گیری و قانون‌گذاری می‌رسند برای مسائل کلان کودکان در سطح ملی ایده‌ای ندارند.
مسئله خیلی روشن است:
همه مسئولین و مدیران جامعه کودکان را دوست دارند و یا حداقل اینکه کودکان خود را دوست دارند،اما از آنجا که شناختی از نیازها و مسائل آنها ندارند در نهایت نمی‌توانند در لحظه‌های تصمیم‌گیری برای بهبود زندگی کودکان موثر و مفید باشند مسئولین مرد چه دولتی چه خصوصی در لحظه‌های تصمیم‌گیری در سطح ملی هیچ دیدگاهی برای بهتر شدن کیفیت زندگی کودکان ندارند به همین دلیل است که سال‌ها مسائل کودکان خردسال تنها در حیطه بهداشت و تغذیه محدود شده است آن هم با اندکی توجه و باز به همین دلیل بسیار ساده مسائلی چون رفاه، بازی، آموزش، بیمه، حمایت مشارکت، مراقبت همه جانبه، رشد عاطفی و رشد اجتماعی کودکان در هیچ یک از برنامه‌های رسمی کشور جایگاهی ندارد این گونه است که در سطح ملی با تاسف بسیار هیچ دورنمایی نیز برای آینده بهتر کودکان نداریم
مردانه بودن مدیریت کشور عاملی شده است تا برنامه‌های اصولی و پایداری که می‌تواند زمینه‌ساز پیشرفت جامعه باشد به دست فراموشی سپرده شود.
آیا هنوز زمان درک این مسئله که رشد و پیشرفت سالم هر جامعه‌ای در گرو پرداختن به کودکان است فرا نرسیده است و آیا درک آن خیلی دشوار است.